Zupełnie (Nie)Karnawałowo

Inspiracją do tego wpisu stał się artykuł Arkadiusza Korolik, który ukazał się w styczniowym numerze Stylów Życia. 

"Jak być" 

Poruszył kwestię oswajania się i pomocy chorym bliskim, rodzinie, przyjaciołom, znajomym przez ich opiekunów. 

Lecz to co mnie poruszyło najbardziej to kwestia opieki już starszych - rodziców, dziadków, wujków itd. 

Nie jesteśmy gotowi na starość. W dzisiejszym świcie liczy się witalność, młodość, zdrowie. 

Kiedy ktoś z naszych bliskich "nagle" się zestarzał nie wiemy co zrobić, jak się zachować. 

Nie uczą tego w szkole, na studiach .... 

Stajemy przed wyzwaniem.

Z jednej strony mamy obowiązek się zająć starszą mamą, tatą, babcią, dziadziem .... choć słowo "obowiązek" brzmi niefortunnie. W końcu to nasi najbliżsi- wychowali nas, wspierali. Nie zawsze się z nimi zgadzamy, ale dali nam miłość, czyli tak naprawdę wszystko!

Z drugiej strony musimy się zmierzyć z faktem, że my dziś opiekunowie sami będziemy kiedyś potrzebować wsparcia. 

       Staniemy się po prostu starzy. 

Szczerze - starość mnie trochę przeraża. 

Wynika to z tego zapewne, że jej nie znam dobrze. Póki co mnie omija. 

Mam nadzieje, że kiedy się do mnie zbliży i się z nią zapoznam, zaakceptuje ją w całej okazałości dzięki czemu, stanie się moją przyjaciółką. A ja zachowam spokój i równowagę. 

Nie ważne, czy będzie chodziło o moją starość, czy moich bliskich.