Bez nerwów proszę:)

   Hmm już tyle razy pisałam, że nie warto panować nad swoimi emocjami. Trzeba z nimi współgrać. 

   Jednak co kiedy nagle znów krzyczysz na dziecko a potem i tak przepraszasz, bo powód do nerwów był błahy.... i pojawia się myśl: 

PRZECIEŻ POWINNAM ZAPANOWAĆ NAD SOBĄ ! 

   

   Ale czy na pewno? Co w takiej sytuacji zrobić? 

   Ja już znalazłam metodę. Po prostu wychodzę albo biorę klika głębokich oddechów. Żałuje, że nie pamiętam o tym za każdym razem.

Nie tłumie - bo to szkodzi mi, ale nie chce też unieszczęśliwiać mojego dziecka. 

Uczę się. I staram i wiem, że warto.

Bo krzyk wymierzony w drugą osobę - dziecko, partnera, rodzinę, przyjaciółkę - szkodzi. 

Więc warto pracować nad sobą. Znaleźć złoty środek. 

Nie jest łatwo - zwłaszcza jak ma się dzieci :)

Ale wiem że to zaprocentuje w przyszłości:) 

Więc wrzućmy na luz :) czasem warto odpuścić sobie i innym w koło :)